Rozdział 22

Tej nocy też płacze. Jutro wychodzę ze szpitala ale nie wiem czy sobie poradzę. I jeszcze ten list nie mam pojęcia kto to może być…  To znaczy raz pomyślałam… Ale to niemożliwe… On podobno ma dziewczynę… Kładę głowę powrotem na poduszkę. Czuję że jest już mokra od łez. Całą noc użalam się nad sobą. Znalazł sobie inną bo nie jestem dostatecznie dobra. Jestem nikim. Nic nie potrafię. A przy przyjaciółkach zawsze wychodzę na idiotkę. Nic dziwnego ze mnie nie chce. Podobno już mu przeszło i teraz chodzi z tą blondynką na serio. Ocieram lekko buzię ale jest zbyt mokra. Chowam ja więc w poduszkę. Może go po prostu zapytam czy to on napisał… tak dziwnie się wtedy zachowywał. Łapię delikatnie za zawieszkę w kształcie gwizdki. „Aron przyjdź tu do mnie nie radzę sobie.” – nie kontroluje tej myśli pojawia się sama, szybko. Zaczynam płakać jeszcze bardziej. Nic nie przynosi ukojenia. Nagle słyszę że drzwi skrzypią, więc szybko na nie spoglądam. To co tam widzę sprawia że żołądek podchodzi mi do serca. Aron…

- Przepraszam. Chce ci coś powiedzieć Yuki i nie mogę czekać z tym do rana… - zaczyna i słyszę jak łamię mu się głos.

Jest druga w nocy co on tu robi?

- Ta pani pielęgniarka jest naszą fanką i mnie wpuściła…

Czy on czyta mi w myślach?

- Yuki chciałem ci powiedzieć… - teraz chłopak już płakał a ja nie mogłam się powstrzymać więc mocno ścisnęłam go za rękę. – Yuki to ja to napisałem. Kocham cie.

Miałam racje. Pytanie tylko co ja mam niby z tym zrobić. To wszystko jest takie nieprawdopodobne, jakbym śniła na jawie.

- To wszystko za szybko… - zaczynam ale głos mi się załamuję, no tak zapomniałam że cała noc płakałam.

- Wiem… nie mów mi teraz co czujesz poczekaj trochę… - podchodzi do mnie i przytula.

To wszystko stało się tak szybko. Głupia gwiazdka. Chciałam żeby przy mnie był i jest ale… teraz już nie będzie tak… normalnie. Boję się że przez to już nigdy nie będziemy takimi przyjaciółmi jak dawniej.  Przytulam go jeszcze mocniej a głowę układam na zgłębieniu ramienia. W końcu przestaję płakać i zasypiam wykończona ciągłym łkaniem.

Kiedy się obudziłam ciągle siedziałam wtulona w Arona. Podnoszę głowę która pulsuję mocno na skroniach, i widzę że czeka na mnie już cała rodzina i 4/5 zespołu. Patrzę na zegarek i widzę że już po 10 więc muszę się zbierać.

- Spałaś jak zabita i nikomu nie chciało się cie budzić – mówi Aron i uśmiecha się do mnie lekko.

Odwzajemniam uśmiech i kieruję wzrok na wiecznie zagraconą szafkę nocną.

-Posprzątałyście? Dziękuję jestem wykończona, jakoś nie mogłam spać… - mówię ale chyba niezbyt przekonująco bo mama patrzy na mnie podejrzliwym wzrokiem.

- To jak idziemy? – pyta wesoło JR.

- Pewnie! – odpowiadam starając się brzmieć równie wesoło.

Jak się okazało mam jechać z chłopakami bo rodzice wezmą Ayakashi i Mimori. Minhyun, JR i Ren siadają z tyłu ja na miejscu pasażera a aron prowadzi. Przez cała drogę chłopcy mnie zagadują kilka razy nawet się śmieje, ale nie potrafię pozbyć się obrazu plączącego Arona z wczoraj. Podjeżdżamy pod dom zaraz po rodzicach. Wysiadam z auta i do razu kieruję się po walizkę, kiedy biorę ją do ręki podchodzi do mnie Aron i proponuje że mi pomoże. Zgadzam się bo jestem jeszcze dość słaba. Udajemy się na górę do mojego pokoju. Chłopak stawia w koncie walizki i rozgląda się po pokoju.

- Chyba musimy porozmawiać Yuki… 

*________*

Nie przejmujcie się też nie ogarniam tego rozdziału :) Dziękuje za 10 kom. pod ostatnim postem kocham was:-* Buźka i życzcie mi weny bo z tym ostatnio u mnie nie bardzo :)

KOMENTUJCIE! ♥