Rozdział 12

- Twoja mama się zgodziła!! A ciuchów Ayakashi ci pożyczy.  – powiedział Aron wchodząc do pokoju.

- Ale Aron Yuki nie gdzie spać właśnie dlatego miała zostać u nas jutro a Mimori dziś. – odpowiedział smutnym tonem Ayakashi.

- Spokojnie coś się wykombinuję. Może spać na przykład… U mnie w pokoju a ja na podłodze! – krzyknął chłopak jak gdyby właśnie wymyślił lek na raka.

- Nie! – Odezwał się tym razem Baekho. – Dlaczego nie ze mną ja mam wygodniejsza podłogę.!

- Cisza! Przestańcie się kłócić nie jestem ostatnią kanapką!! – zaczęłam się drzeć co wywołało nieopanowany śmiech u Mimori. Natomiast reszta patrzyła na nas  z miną pt: WTF?!

Jak to na dojrzałe osoby przystało postanowili zagrać w: papier, kamień, nożyce. Grali wszyscy oprócz Rena, zresztą mu się nie dziwnie Mimori by go chyba udusiła. Do finałowej rundy przeszli o zgrozo, Baekho i Minhyun. W duchu co prawda modliłam się żeby to blondyn wygrał ale za nic nie dałam tego po sobie poznać.

- Tak!!! – zaczął krzyczeć Baekho jak małą dziewczynka. – Dziś śpisz u mnie piękna.!

- Po moim trupie. – syknęłam ale uśmiechnęłam się do niego tak że nikt inny tego nie zauważył.

Resztę wieczoru spędziliśmy na śmianiu się ze wszystkiego. Znalazłyśmy nawet z Mimori angielską parodię FACE. Aron prawie się rozpłakał ze śmiechu oglądając to. Wszyscy obecni nie mówiący po angielsku nie rozumieli o co w tym chodzi i stwierdzili że jesteśmy dziwni. Około 1:00 wszyscy postanowiliśmy ze czas iść spać. Przebrałam się w pożyczoną od Ayakashi piżamę, która składała się z: koszulki na szelkach i króciutkich spodenek.

- Dziewczyny chciałam wam coś… - zaczęłam ale nie dane było mi skończyć bo do pokoju wszedł Baekho.

- Yuki choć spać bo do szkoły nie wstaniesz… - powiedział ewidentnie udając śpiącego.

- A co ty się tak nagle troszczysz o moją edukację? - zapytałam ale widząc jego błagające oczy pożegnałam się z dziewczynami i ruszyłam do pokoju blondyna.

Był on bardzo duży. Największa ściana była koloru Fioletowego natomiast reszta seledynowa. W koncie stałą oparta o ścianę gitara, na której prawdopodobnie nigdy nie grał. Po ścianą przy oknie stało biurko z komputerem. Pokój bardzo przypominał mi mój własny jeszcze w Polsce. Nawet kolorystyka ścian się zgadzała. „PRZEZNACZENIE” przeszło mi przez myśl ale zaraz odgoniłam to od siebie. Przeznaczenie to bujda.

- I jak ci się podoba? – zapytał uśmiechając się tak pięknie że to mogłoby być ostatnie co będzie mi dane zobaczyć.

- Jest cudowny.. mogę tu zamieszkać? – zapytałam robiąc maślane oczka. On tylko się zaśmiał.

- Ty będziesz spać na łóżku a ja rozłożyłem już sobie spanie na podłodze może być? – zapytał jakby się lekko denerwując.

- Oczywiście! – ucieszyłam się i pognałam do łóżka.

- Opowiadałaś może dziewczynom to jak cię odprowadzałem? – zapytał nieśmiało kręcąc się niespokojnie na łóżku.

- Nie… ale powiem to moje przyjaciółki… - powiedziałam tak cicho jak tylko to było możliwe.

- Okey chciałem tylko być pewien! – odezwał się tym razem bardzo wesoło.

Po chwili postanowiliśmy zgasić światło i iść spać. Jednak ja jak zawsze w nowym miejscu nie mogłam usnąć próbowałam wszystkiego ale nic nie działało. Nagle za oknem potężnie zagrzmiało a chwilę potem łysnęło się jasno.

- Baekho śpisz? – szepnęłam płaczliwie.

*______*

Tak wiem miał być wczoraj przepraszam ale brak czasu mnie ogranicza dziękuję za wszystkie komentarze kocham was ;-*