Epilog

Nie… przełykam ślinę i patrzę na purpurę rozlewającą się wolnym i gęstym strumieniem po marmurowej podłodze. Teraz? To teraz będzie to słońce, o którym tyle słyszałam? Wieczne szczęście. Obraz przed oczami zaczyna mi się delikatnie rozmazywać. Ból powoli ustępuje. Czuję się błogo, obraz zaczyna być czarny a ostatnie, co widzę to jego zrozpaczona twarz…

Długo spałam… To mało trwać krócej i miałam obudzić się w innym miejscu. „Dałeś mi jeszcze jedną szansę” myślę, a raczej mówię w myślach do tego na górze. Nie mam ochoty otwierać oczu. Nie czuje żadnych rurek, nie słyszę pikających aparatów, ale za to czuję  moje wygodne łóżko i promienie słońce, które delikatnie okalają moją twarz.

- Yuki… - słyszę koło ucha głos jakby jego właściciel się właśnie obudził – Proszę cię Yuki, obudź się. Wróć do nas. Teraz kiedy wszystko się ułożyło. Będziemy mogli być już na zawsze razem, chociaż wiem że ty kochasz jego. To nic liczy się tylko twoje szczęście!

Głośno zaciągam się powietrzem co chłopak oczywiście zauważa. Przez chwilę panuje zupełna cisza słychać tylko miarowy mój oddech.

- Obudź się Yuki-chan…

Dopiero teraz rozpoznaje głos mężczyzny siedzącego przy łóżku. Obudzić się… W końcu taka była wola Boga. Abym mogła obudzić się po raz kolejny.

- Ja… - zaczynam i otwieram delikatnie oczy – Ile spałam? – pytam słabym głosem.

- Trzy miesiące… - rozpacz i radość mieszają się w głosie chłopaka.

- Przepraszam… - ostatnia łza spływa mi po policzku.

*^{OOOOOOOOOOOOOOOOOOOO}*

- No dobra opowiedziałam wam to po raz setny. A teraz idźcie się myć zaraz przyjadą goście! – mówię ze śmiechem wstając z fotela i przeciągając się.

- Mamo! No weź jeszcze jest czas! – mówią chórkiem nieco wyższy chłopak z azjatycko-europejską urodą, oraz nieco niższa i podobna do niego dziewczynka.

- Yuki nie bądź taka! – odzywa się wiecznie uśmiechnięty blondyn wychodząc z kuchni.

- Porozmawiamy jak będziesz ich budził rano – odpowiadam podchodząc do niego i całując.

- Fuj! – woła trzynastolatek wychodząc z salonu.

- Do mycia albo spać! – krzyczę do niego – Zaraz wszyscy przyjdą! – zaczynam mówić do Baekho – Wiesz że JR ma dziewczynę? Nazywa Karolina i jest z polski zresztą Minhyun też jest z jej kuzynką Dominiką… Czy to nie dziwne? Same polski was otaczają.

- Widzisz… i dlatego jesteśmy tak szczęśliwi…

Szczęśliwi już do końca a nawet dłużej….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Arigatō Gozaimasu! 

Nie mam pojęcia jak zacząć... może tak...

8709 - wyświetleń

287 - komentarzy

37 - obserwatorów

35 - postów....

 Nie piszcie ze robię wam krzywdę... nie prawda robiłam bym wam krzywdę pisząc coraz gorzej...

Następne opowiadanie już nie o tematyce Azjatyckiej (choć będą też takie epizody) ale o zespole i komikach JANOSKIANS :) 

Dziękuję wam za to ze ze mną byliście bo to najważniejsze. Gdyby nie to zatrzymała bym sie gdzieś w połowie. Nigdy nie zapomnę o tym blogu... 

Oto nowy: http://janoskians-life.blogspot.com/

Niedługo prolog...

Kocham was i dziękuje za wszystko... za wsparcie :*